EPILOG

Miley Cyrus -We Can't Stop

Pół roku później   

-Stella Ann McCoy ukończyła liceum z wyróżnieniem –rozbrzmiał głos dyrektorki, przez mikrofon.

Tęga, stała przy ambonce i właśnie wręczała dyplom blondynce, na której twarzy widniał szeroki uśmiech.

Stella była bardzo podekscytowana i nawet w tej ohydnej todze było jej do twarzy.

Dziewczyna wyjęła z kieszeni fiszki i odchrząknęła przy mikrofonie.

-Nareszcie koniec! –zawołała.

Po Sali gimnastycznej przeszły szmery śmiechu.

Harry, siedzący obok mnie wyjął dyskretnie telefon i zaczął SMS’ować z Zaynem, siedzącym tuż za nami. Rozmowa XXI wieku.

Starałam się nie zaglądać w ekran Harry’ego, ale wyświetlacz był jak magnez i przyciągał mój wzrok.

Zayn: Tanya jest strasznie seksowna, nie uważasz?

Harry: Nie pociąga mnie botoks, stary.

Zayn: Trzeba korzystać z młodości. Za nie długo, będziemy pomarszczeni i starzy.

Zayn nadal był moim najlepszym przyjacielem, ale szczerze muszę przyznać, że zaszła w nim, nie wielka zmiana, kiedy zerwał z Mish, a ona przeniosła się do innej szkoły, jeszcze w styczniu.

Nie powiem, tęskniłam za jej głupawą gadką, ale w końcu się przyzwyczailiśmy.

Zaczęliśmy więcej spędzać czasu razem, siadać przy stoliku na stołówce. Ja, Stella, Harry, Liam, Zayn i Louis. Zawsze było głośno i stosunek do nich zupełnie się zmienił. Praktycznie wszystko się zmieniło.

Starałam się słuchać z powagą mowy Stelli, ale słyszałam ją tysiące razy za nim ją wygłosiła, więc było strasznie znudzona i chciałam dostać ten dyplom i wyjść. Nienawidziałam takich imprez i chciałam jak najszybciej wrócić do domu. Krępowała mnie obecność mamy i Jionni’ego. Może stali z daleko, ale nadal źle się czułam.

W końcu blondynka ukłoniła się i zakończono jej mowę, gromkimi brawami. Usiadła obok mnie i zapiszczała.

-Myślisz, że kogoś zanudziłam? –spytała.

-Mnie –odezwał się Harry, przekomarzając się z nią.

Dziewczyna w odwecie, trzepnęła go po głowie.

Chwilę potem wywołali mnie.

-Alexis Harrison ukończyła liceum z wyróżnieniem! –zawołała gruba.

Mówiłam szmato! Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, to skończysz nieżywo.

Nigdy nie pałałam do niej większą sympatią. Tym bardziej, w tamtym momencie.

Odebrałam dyplom, po czym pokazałam znak pokoju i speszona krzykami mamy i znajomych z widowni, wróciłam na miejsce.

Byłam z siebie dumna. Przez ten rok, tyle się wydarzyło, że naprawdę, miałam powód. Przeżyłam wiele zawodów, bólu i strachu, a na koniec spotkała mnie prawdziwa miłość i przyjaźń. Chyba lepszego życia, nie mogłam sobie wymarzyć. Już nie może się nic złego stać. Teraz wystarczy, złożyć podanie na uczelnie i rozpocząć studenckie życie ze Stellą.

O tym marzyłam.

Kiedy uroczystość dobiegła końca, od razy zdjęłam tą ohydną, niebieską togę i pozostałam w swoich jasnych jeansach i białej bokserce.

-Pamiętacie o imprezie? –spytał Tomlinson, kiedy kierowaliśmy się do wyjścia.

-O tym, nie da się nie pamiętać, Lou –zauważył Liam.

-W takim razie widzimy się później. Pamiętajcie! Dzisiaj nie odpuszczamy! Trzeba zaliczyć zgona! –zawołał wychodząc ze szkoły.

Parsknęłam śmiechem.

Jego optymizm, zawsze mnie powalał. Czy on kiedykolwiek był smutny? Albo coś koło tego?

Pożegnałam się ze Stellą, Liamem i Zaynem, po czym razem z Harrym ruszyliśmy spacerem, pod mój dom. W między czasie, minął nas czarne Volvo Jionni’ego.

Harry splótł nasze palce razem. To było takie dziwne, że moja dłoń, chociaż mniejsza, wydawała się być taka idealna.

-Co dalej? –spytał nagle.

Zatrzymał się przy jednym z domów. Pytał poważnie? Właśnie ukończyliśmy szkołę i powinniśmy to świętować, a nie rozmyślać nad jutrem. Nienawidziłam tego. To zabierało czas, a nie da się odtworzyć tej chwili, w żaden sposób.

-To znaczy?

-Co będzie jutro? –spytał. –Trzeba nad tym pomyśleć.

-Ostatnie, o czym chcę myśleć to to, co się stanie jutro –mruknęłam, stając naprzeciwko niego. –Mam to w dupie. Chcę pójść na imprezę do Louisa i spędzić miło czas, z tobą.

-Na imprezie? –roześmiał się.

-Tak –uszczypnęłam go w nos.

Chłopak złączył nasze usta w słodkim pocałunku. Za każdym razem smakował inaczej i za każdym razem, pragnęłam go bardziej. Zakochiwałam się w nim za każdym razem, kiedy na niego spojrzałam, dotknęłam, czy pocałowałam. Codziennie od nowa i od nowa. Jakby miało to trwać na wieczność.

-Kocham cię –wyszeptał, podnosząc mój podbródek.

-Kocham cię –powtórzyłam, pocierając swoim nosem o jego.

Zawsze wywoływało to u nas, napad śmiechu.

*

Czy imprezy u Louisa zmieniały się? Owszem! Za każdym razem było inaczej. Ktoś

zaliczał wpadkę, zbił coś, złamał albo wyznał miłość i przespał się po pijaku. Zawsze było coś, co sprawiało, że tą imprezę zapamięta się na zawsze.

Pociągnęłam Harry’ego za sobą, w głąb, ocierając się o lekko spoconych ludzi, co zawsze przyprawiało mnie o mdłości. Fuj!

Nasz towarzystwo siedziało nad basenem, z butelkami piwa w rękach.

Było już po dziewiątej, a na niebo widniało miliony gwiazd i wielka, biała kula.

Na leżaku, leżała Eleanor w górze od bikini i krótkich dżinsowych spodenkach.

Uśmiechnęłam się do niej i pomachałam.

-Cześć wszystkim! –zawołał Harry, nie puszczając mojej dłoni.

Każdy odwrócił się w naszą stroną i uśmiechnął się.

Louis, jako gospodarz podszedł do nas i przywitał się męskim uściskiem z Harrym i buziakiem ze mną.

Podejrzewałam, że będzie basen, więc zabezpieczyłam się w bikini.

Było w końcu lato i pogoda na to, pozwalała.

-Alex! –zawołała Stella, której głowa wynurzyła się z basenu. –Która godzina?

Podeszłam do niej, na bezpieczną odległość i spojrzałam na zegarek w telefonie.

-W pół do dziesiątej –próbowałam przekrzyczeć plusk wody Nialla i Sienny.

-Której? –powtórzyła głośniej blondynka, przybliżając głowę do krawędzi.

Nie wiedzieć, czemu sama podeszłam do niej bliżej, co okazało się strasznym błędem, bo kiedy powtórzyłam godzinę, niespodziewanie między rękami blondynki wynurzył się Zayn i złapał mnie za dłoń, po czym jednym ruchem, pociągnął do wody.

Cholera jasna! Nie planowałam tego, na samym początku!

-Kurwa, Zayn! –zaklęłam, przecierając oczy.

Wszyscy się zaśmiali. Podniosłam się na rękach i usiadłam na krawędzi, zdejmując koszulkę.

Oni zawsze coś wymyślą! I nigdy nie ma z nimi sojuszu! Nigdy, nie wolno im ufać, pod taką postacią. NIGDY!

Po chwili do basenu wskoczył Harry.

Widziałam dokładnie jego mięśnie i ilość tatuaży, która w porównaniu do tamtego semestru, znacznie się powiększyła. Nie przeszkadzało mi to.

Nawet, wręcz przeciwnie.

Kiwnął głową, żebym do niego podpłynęła. Pozbyłam się spodenek i ponownie wskoczyłam do chłodnej wody, uprzednio związują włosy, odpowiednio wysoko, żeby nie zamokły, ponownie.

Brunet, zamknął mnie w swoim żelaznym uścisku i odpłynął na drugi koniec basenu. Oddaliliśmy się od grupki i samotnie spędziliśmy czas.

Harry opierał się o krawędź, a ja napierałam na jego klatkę piersiową rękami, przyciskając się do jego ust.

Harry podniósł moje nogi i owinął wokół swoich bioder.

-Zerwałbym z ciebie ten kostium, tu i teraz –wyszeptał. 

-Tak bardzo chcesz, żeby każdy chłopak, który tutaj jest, napalony, pijany..- zaczęłam wymieniać, co Harry’ego, doprowadzało do szalu.

-Zapomnijmy o tym –mruknął, na co się zaśmiałam.

Harry oblizał seksownie usta i przycisnął mnie mocniej do siebie.

-Ej! –zawołał Niall. –Zakochańce, chodźcie grać w butelkę!

Odwróciłam się do blondyna i jego dziewczyny, która kurczowo trzyma się jego ramienia.

Po kiwnięciu głową, wróciłam wzrokiem na Harry’ego, po czym cmoknęłam go w czoło.

*

Nie wiele pamiętam z tego, co było po grze w butelce. Wiem tyle, że Harry obraził się na mnie i na Zayna (znowu), ponieważ pocałowałam go. Ale to było zdanie w ramach butelki! To się nie liczy! Nie musiał odmawiać pocałowania Sienny, chociaż w głębi duszy, byłam wdzięczna losowi, że tak się stało. Ale jeśli, jedna by to zrobił, nie miałabym do niego pretensji. Tak sądzę.

Później był taniec na stole razem z Eleanor, gdzie w kręgu dziewczyn bawiłyśmy się, niczym w „Spring Breakers”, ale każda z nas została w swoich ciuchach.

Po tańcu na stole, było już około czwartej nad ranem. Większość osób, albo po wychodziła z mieszkania, albo gdzieś usnęła. Jako, że została nasza ósemka (ja, Harry, Lou, El, Liam, Zayn, Niall i Sienna), postanowiliśmy zagrać w karty.

Stella odleciała, nie całą godzinę wcześniej, nawalona w cztery dupy.

Usiedliśmy przy okrągłym stole, ja między Harrym, a Sienną, która pod wpływem alkoholu, zrobiła się bardzo luźna i otwarta, jak nigdy.

„Mafia” polegała na tym, że jedna osoba z nas, była prowadzącym gry. Instruowała każdego gracza. Dwie osoby z nas odgrywały najważniejsza role, posiadając dwie karty. Jedna to Mafia król wino, a Katanii As czerwo.

Jedna osoba była Mafią, druga Katanim, reszta –miasto. Nikt nie wiedział, kto kim jest. Tak, więc prowadzący (Louis), kazał zasnąć całemu miastu (zamknąć oczy) i wywoływał, kto wstaje. Na początku Mafia (ja) , wskazywała „potencjalnego mafiozę”, po czym zasypiała. Ja wskazałam Harry’ego. 

Następnie budził się Katanii. On wskazywał mafię i budziło się całe miasto.

-Więc tak, mafia zabiła…-Louis próbował podnieść napięcie. –Harry’ego.

Curly otworzył szeroko oczy i buzię ze zdumienia, po czym zrobił naburmuszoną minę i zaczął łuskać słonecznik, a Louis poklepał go po ramieniu.

-A Katanii…-znowu zaczął Tommo, stojąc za nami. –Wskazał dobrze.

Na twarzy Liama pojawił się cwany uśmieszek, wtedy wiedziałam, że to on mnie wskazał.

-Zaczynajcie obrady! –zawołał Lou.

Przysunęłam do siebie miskę ze słonecznikiem i zaczęłam lustrować każdego.

-Alex jest mafią! –wypalił nagle Payne. –Musicie mi zaufać! To ona!

Prychnęłam pod nosem, zaczynając blefować.

-Ja? Gdybym to była ja, na pewno nie zabiłabym Harry’ego, pomyślcie trochę! –popukałam się w czoło, starając się być jak najbardziej wiarygodna.

-A może zrobiłaś to specjalnie, żeby nikt nic nie podejrzewał? –zapytał, mrużąc oczy.

Payne, uduszę cię!

-Dlaczego uwziąłeś się na mnie? Zawsze siedzisz, tak cicho..-zauważyłam. –Może jesteś mafią?

-Tak! –zawtórowała Sienna. –Alex ma rację! Jesteś najgłośniejszy!

-Stul się, Sienna! Ty też się dopiero odezwałaś –odparł Zayn upijając łyk drinka.

-Nie odzywaj się tak do niej! –warknął Niall.

-Zamknijcie się wszyscy! Wydaje mi się, że Liam jest mafią –zabrała głos Eleanor. –Możemy głosować!

Obok nas pojawił się Louis.

-Kto jest za Liamem? –spytał.

Ku mojemu zdziwieniu rękę podniosłam, ja, Els i Sienna. Kiedy Louis wypowiedział moje imię rękę podniosła reszta osób.

-Nareszcie, gamonie! –klasnął w dłonie Tommo. –Zabiliście mafię!

-Cholera jasna! –zawołałam uderzając pięścią w stół.

Chłopcy zaczęli się śmiać i przybijać piątki, co mnie i Els zdenerwowało. Pewnie gdybyśmy były trzeźwe, nie obeszło by nas to, ale byłyśmy na wpół przytomne.

Wystawiłyśmy im środkowe palce i uśmiechnęłyśmy się krzywo.

-Chodź, Alex! –Eleanor wzięła mnie za rękę.

-Gdzie idziecie? –spytał Louis.

-Na spacer! –fuknęłam.

-O piątej rano?! –krzyknął Zayn.

Milczałyśmy i wyszłyśmy z domu. Było już widno.

*

Obudziłam się na blacie. Nie wiem, jak, co, gdzie i kiedy, ale to był fakt. Dokładnie, obudziłam się na blacie w kuchni. Było mi zimno w plecy płyty i postanowiłam zejść mimo tego, że moja głowa mało nie wybuchła, a ręce i nogi trzęsły się niemiłosiernie.

Wszyscy spali, a zegarek kuchenny wskazywał godzinę trzynastą. Zdrowo przegięliśmy.

Wyjęłam z lodówki butelkę wody, a w szufladzie odnalazłam aspirynę.

Nagle usłyszałam, jak ktoś schodzi po schodach.

Obejrzałam się za sobą i ujrzałam Harry’ego, który masując kark, powoli pokonywał stopnie.

-Hej..-rzuciłam niemrawo upijając łyk wody.

Chłopak uśmiechnął się, co oznaczało, że już nie był zły. Podszedł do mnie i mocno przytulił.

Ta impreza należała do najlepszych.

-Co to? –spytał Harry, wskazując na scyzoryk leżący na stole.

-Znalazłyśmy na spacerze –parsknęłam śmiechem.

-Idziemy? I tak nikt teraz nie wstanie –mruknął.

-Tak, chodźmy –skinęłam głową, po czym wzięłam go za rękę.

Wyszliśmy po cichu z domu i powoli ruszyliśmy w stronę mojego domu.

Pogoda była piękna. Słońce mocno świeciło, wiał ciepły wiatr… Pogoda typowo letnia. My nie wyglądaliśmy za dobrze. Harry był blady i wymiękał od kaca, a ja miałam rozmyty makijaż i ledwo trzymałam się na nogach. Nie przewidzieliśmy takiego obrotu spraw.

W każdym bądź razie, przeżyjemy.

Podczas rozmowy, na temat wczorajszego dnia, czas szybko zleciał i po piętnastu minutach znaleźliśmy się przed furtką.

-Zadzwonię później –pocałował mnie delikatnie w usta i skierował się w swoją stronę.

Ja z wielkim trudem, poczłapałam do domu. Jedyne czego chciałam to położyć się z powrotem spać i tak, też zrobiłam.

-Alex! –zawołała mama, kiedy byłam przy schodach. –Musimy porozmawiać.

Była poważna, ale miała zbyt wielkiego kaca, żeby się nad tym skupić.

-Dobrze, porozmawiamy o tym później, tylko daj mi się przespać –jęknęłam i weszłam na górę.

Taylor Swift -Safe And Sound

*

Kiedy się obudziłam, było w pół do czwartej. Zeszłam powoli na dół, przypominając sobie o rozmowie z mamą. Samopoczucie się poprawiło. Głowa już nie bolała i nie czułam się taka wypompowana. Znacznie lepiej.

-Możemy porozmawiać –oznajmiłam, kiedy weszłam do kuchni.

Mama stała przy blacie i robiła kawę. Odwróciła się do mnie i głośno wypuściła powietrze. Była dziwnie smutna. Przeczuwałam najgorsze. To koniec tych „świetnych” dni?

-Wyjeżdżamy –oznajmiła.

Wybałuszyłam oczy. To jakiś chory żart, tak? Ona sobie ze mnie jaja robi?

Parsknęłam niekontrolowanym śmiechem.

-Żartujesz? –spytałam upijając łyk wody.

-Nie Alex –ucięła krótko.

Była jeszcze bardziej poważna. Przeraziłam się.

-Wyjeżdżamy do Stanów –odparła z bólem. –Na stałe.

Mało nie wyplułam picia.

Jakbym dostała prosto w serce. Kazała mi wyjeżdżać i zostawić osoby, które kocham? Nie ma mowy! Nie wyjadę! Zostanę tutaj!

-Nigdzie nie jadę –rzuciłam chłodno. –Zostaję tutaj.

-Alex, wiem, że to nie w porządku, ale dostałam awans. Nie mogę przegapić takiej okazji –zaczęła się tłumaczyć.

Podeszła bliżej i pogłaskała mnie po twarzy.

-Jak możesz?! –zawołałam. –Niszczysz mi życie! Teraz, kiedy wszystko się układa, skończyłam szkołę, mam chłopaka i jestem szczęśliwa, ty chcesz wyjechać!?

-Alex, rozumiem, że…

-Nic nie rozumiesz! –wtrąciłam się. –Jeśli byś zrozumiała to, nie robiłabyś mi tego.

-Przykro mi –westchnęła.

Moje oczy lekko zwilgotniały i spuściłam wzrok.

-Mogę tu zostać? –wychrypiałam.

-Nie zostawię cię tu. Nie masz pieniędzy, pracy, a za to mieszkanie czynsz jest wysoki. Nie mogę –odparła, kręcąc głową.

-Mam to w dupie! –krzyknęłam. –Nigdzie nie jadę!

*

Od poniedziałku, kiedy o tym wszystkim się dowiedziałam, czas leciał strasznie szybko.

Byłam załamana tym, że moje szczeniackie, buntownicze zachowanie, nic tu nie zdziała i musiałam zacząć się pakować.

Powiedziałam tylko Stelli. Harry nie wiedział. Po prostu nie wiedziałam jak mu powiedzieć. Złamałabym obietnicę, o tym, że nigdy go nie zostawię. A jednak… Złamię ją. Miałam to na sumieniu. Podłamałam się tym. Musiałam zostawić wszystkich osoby, które kochałam, które odgrywały ważną rolę w moim życiu, nagle musiały zniknąć. Nie mogłam tego pojąć. Chciałam, żeby to był sen. Najgorszy koszmar, jaki mógłby mi się zdarzyć. Ale nie… To był jawny koszmar. Straszna rzeczywistość.

Szłam razem ze Stellą wzdłuż Tamizy. Obie byłyśmy przygnębione.

-Nie chcę, żebyś wyjeżdżała –westchnęła smutno.

-Uwierz mi ja też –odparłam, po czym ją przytuliłam.

-Kiedy mu powiesz? –spytała.

-Nie wiem. Może nie powinnam? Jutro wyjeżdżam, a on nadal nie wie, więc może mu nie powiem i wyjadę?

-Nie możesz! To okropne! Powiedz mu jak najszybciej, bo popadasz w gorsze gówno. Wyjeżdżasz tak daleko, on chyba tego nie przeżyje…-westchnęła.

-Gdzie wyjeżdżasz? –usłyszałyśmy za sobą męski głos.

Jak oparzone odwróciłyśmy się do tyłu, a naszym oczom ukazał się Harry.

Byłam strasznie zakłopotana i nie wiedziałam, jak wybrnąć z tej sytuacji. Nie mogłam kłamać, nie było takiej opcji. Musiałam mu powiedzieć prawdę.

-Zdzwonimy się –szepnęła Stella i odeszła.

-Gdzie wyjeżdżasz? –powtórzył pytanie, bardziej stanowczo.

Nie wiedziałam, jak powinnam się zachować. Jak mu to powiedzieć? Nie chcę kończyć tego w złych stosunkach. Kocham go i nie chcę zostawić.

-Do Stanów –szepnęłam.

Nie wydawał się przejęty. Na początku nie rozumiałam, dlaczego, ale potem uświadomiłam sobie, że pewnie nie rozumie całej sytuacji.

-Na wakacje –bardziej stwierdził, niż zapytał.

-Nie…-westchnęłam. –Na stałe.

Jego źrenice automatycznie się rozszerzyły. Bałam się tego, co nastąpi.

-To nie jest zabawne, Alex.

-Nie kłamię! –zawołałam.

-Obiecałaś, że mnie nie zostawisz. Kłamałaś. Mówiłaś, że nie wyjedziesz. Wierzyłem ci, kocham cię, ty mnie zostawiasz. Mogłem się tego spodziewać..

-Przepraszam –próbowałam się jakoś wytłumaczyć.

Bez skutecznie. Był wściekły.

-Kiedy wyjeżdżasz i od kiedy wiesz? –spytał chłodno.

-Jutro wyjeżdżam do Californi. Dowiedziałam się w poniedziałek –kiedy odpowiedziałam na jego pytanie, chłopak odwrócił się i miał zamiar odejść.

Nie tak, chciałam to rozegrać.

-Harry zaczekaj! –zawołałam łapiąc go za rękaw koszuli. –Nie wiedziałam, jak ci powiedzieć. Nie chciałam cię zranić.

Milczał.

-Nie chcę takiego pożegnania –westchnęłam, a łzy napłynęły mi do oczu.

-Jeśli chcesz oszczędzić mi cierpienia to odejdź, teraz i zapomnij.

*

W dniu wylotu, nie chciałam pożegnań, dlatego zrobiłam to rano. Nie chciałam widzieć, jak machają mi, kiedy wchodzę do terminalu. Nie chciałam niczego z tych rzeczy.

Wolałam najszybciej opuścić Europę, po tym, co się wczoraj stało.

Ciągle przed oczami, widziałam ból w Jego oczach. Chciałam szybko wymazać to z pamięci.

Zacznijmy nowe życie!

Byłam trochę zawiedziona, bo nie przyszedł. Na pewno nie chciał, wolał zapomnieć. Bolało, ale trzeba było się pogodzić. Niech będzie.

A oto, koniec mojej historii w Anglii. Niestety nie skończyło się happy end’em.

Zostałam sama… W nowym kraju, bez miłości, bez przyjaciół.

To koniec.

Elie: A oto! Ostatni rozdział. Ale nie obawiajcie się! Wzięłam sobie wasze komentarze, do serca i zastanowiłam się nad czymś. Nie obiecuje, ani nie mówię, że tak się stanie, na pewno, ale specjalnie napisałam taki koniec.

Możliwe, że będzie druga część. Nie jestem pewna, bo teraz chcę się skupić na drugim blogu, ale możliwe, że kiedy wróci mi wena i będę pewna, że czytelnicy się pojawią, to postaram się napisać drugą część. Mam nadzieję, że się ucieszycie.

A teraz? Jak wrażenia? Mi się podoba! Szczerze, pierwszy raz mi się podoba i to ostatni rozdział.

Dziękuje, że byłyście i może będziecie?

Całusy ; *